In de voormiddag waren we zoals gewoonlijk aan het werk met de werkmannen. Helaas is er ook slecht weer aangekomen... Toen het al eventjes aan het regenen was, maakten de werkmannen zich zorgen over de auto. In hun beste gebarentaal maakten ze duidelijk dat we de auto op het asfalt moesten zetten, want anders zouden we hem moeten duwen omdat die vast zou zitten in ons veld. We vonden het een beetje raar, maar ja, uiteindelijk hebben we het wel gedaan. Een half uur later was de pauze voorbij, en ook de regenbui. Wij dus terug met de auto naar ons veld. Het was allemaal een beetje belachelijk.

In de namiddag, na het werk met de werkmannen, gingen we erop uit om nog wat extra boringen te doen.We hadden een veldweggetje (zoals we die altijd gebruiken om tot een geschikte locatie te komen) gezien dat ons zou moeten leiden tot de geschikte plek. Helaas duurde dit perfecte pad maar 100 m ofzo.Het ging een beetje bergaf en baande zich een weg tussen de struiken. Tot plots: auto valt stil en beweegt helemaal niet meer (in berg af!). We kijken eens naar de wielen, maar die staan mooi boven de grond, en niet in de grond, dus geen probleem. Helaas: zowel plankgas vooruit als plankgas achteruit brengt geen beweging in de auto, maar enkel stank ... Hanne en Laura stappen uit en duwen mee. Helaas ... Wat bleek:de onderkant van de auto zat vastgereden doordat er diepe groeven zaten in het spoor waar de banden zaten. Het 'middenstuk' van de weg stak dus ver uit, en daarop zaten we vast. Uiteindelijk hadden we een strijdplan: we zouden eerst de auto wat uitgraven met ons werkmateriaal, daarna zouden we heel hard duwen en richting de struiken rijden (het was daar plat, maar er stonden wel wat planten). Dan zouden we achteruit door de struiken rijden, tot we de diepste groeven in de weg gepasseerd waren. Na hard zwoegen was deel 1 van ons plan gelukt: de auto was eindelijk van de weg en dus uit de groeven geraakt en stond nu midden in de struiken. Grappig zicht wel. Ons volgend idee was de planten wat weg te doen die achter de auto stonden, want die hadden doorns en zouden dus een platte band kunnen veroorzaken ( zeer ongewenst op dat moment. Ons werkmateriaal: een picknick mes, een struweel en onze handen. De planten waren trouwens zeer vers en moeilijk stuk te maken en al helemaal niet uit te trekken. Toen de weg vrij van planten was gemaakt zouden we deel 2 van ons plan uitvoeren. Maar, we kregen de sleutel niet gedraaid, en dus konden we de auto niet starten. Na wat denken besloten we dan naar de grote weg terug te keren en een auto te stoppen die ons het telefoonnummer van de dichtstbijzijnde auto-maker kon geven. Na 1 minuut stopte de eerste al: een trucbestuurder. Ten eerste moest hij lachen met het feit dat er 3 meisjes hulpeloos stoptekens stonden te maken, ten tweede omdat wij uitlegden dat we panne hadden met de auto, maar in de verste verte geen auto te bespeuren was (ah nee, die stond verborgen in de struiken veel verder). Hij ging met ons mee en moest nog harder lachen toen hij de auto, geparkeerd tussen de struiken, zag staan. En mirakels zijn zeker de wereld nog niet uit: de man probeerde de sleutel eens, deed vervolgens de motorkap open, voelde aan wat kabeltjes, probeerde de sleutel nog eens en BAM, de auto werkte weer :) Onze Dacia is nog lang niet dood :). Vriendelijke man, want hij reed de auto ook nog eens probleemloos naar de asfalt weg (zonder 1x stil te vallen, wat mij dan weer dagelijks gebeurd...). Dan moest de man nog een laatste keer lachen: 3 rondspringende en juichende vrouwen ...

We kunnen er achteraf gezien heel hard om lachen, en we hebben geleerd om toch iets meer op te passen in veldweggetjes. En zeggen dat ik 2 minuten voor we vast zaten nog zei ' Ik kan nog Safari-chauffeur worden, ik heb al genoeg geoefend!'